مسیر 3
مسير 3
بدون اينكه لبا سم را عوض كنم گوشه اتاق خوابيدم!همينكه سر روي متكا گذاشتم ديگه نفهميدم .وقتي كه چشم بار كردم الهام خواهر 12 ساله ام را ديدم كه بالاي سرم نشسته !
داداش تا صبح منتظرت بودم نيامدي؟گفتم كار داشتم الي! گفت آخه قرار بودم ببريم سيما ديروز عصر.من هم كلي پز داده بودم جلو دوستام!
گفتم ببخشي امروز با هم مي ريم ! پشت چشمم نازك كردو گفت نمي خوام!ديگه نمي ام .جلو دوستام ضايع شدم.
خوب خودتو ديگه لوس نكن الي من كه عذر خواهي كردم!
خنده اي كرد . پشت چشم نازك كردو گفت خوب باشه بعد از ظهر با هم مي ريم!سينما ايران!پسر پدر خوانده چو چو فرانكو!
من كه هنوز خواب آلود بودم گفتم باشه هر چي تو بگي!
بعد هم با شيطنت هميشگي گفت پاشو نزديگ ظهره محسن تا حالا سه دفعه آمده دنبالت من همي گفتم اميد خوابه!فكر كنم همينطور تو كوچه وايساده باشه!
گفتم محسن؟نگفت چي مي خواد؟گفت نه و هيچي نگفت فقط گفت وقتي اميد از خو اب پا شد بگو من آمدم دنبالش!همون جاي هميشگي منتظرشم! همين و بس!
رفتم سر حوض آبي به سر و صورت زدم و آفتابه را هم پر كردم كه دستي به آب ببرم !. خيري خانم همينكه ديد من لب حوض هستم آمد طرف حوض.سلام اميد آقا!كفتم سلام.چادر گلدارش را كشيد كنار سر و سينه و بازوهاي لختش نمايان شد.آرايش ناشانه اش كاملن معلوم بود از سر عجله بوده است و الا خيري خانم امكان نداشت بدون آرايش كامل از اتاق خارج بشه!
حدود 25 ساله بود و شوهرش بيش از 60 ساله! پير مردي قد بلند و مهر بان!با دو چرخه هركولسش هر روز صبح از خانه بيرون مي رفت و تا 24 ساعت سر كار بود .ناتور بندر .وقتي كه مي ديدم سوار دوچرخه شده حس مي كردم كه هر لحظه ممكنه از روي دوچرخه بيفته و استخوانهايش خرد بشه!
هميشه هم هنوز وارد خانه نشده دوچرخه اش را به ديوار حياط تكيه مي داد و مي گفت خيري اون قليان را چاق كن.
آن وقت خيري هم زغالها را در آتشدان مي ريخت دور سر مي چر خاند .اول چند نقطه روش و بعد كل زغالها گر مي گرفتند و چرق و چرق شرارهاي آتش به اطراف پراكنده مي شد و در هوا نا پديد .آتش دان را كه دور سر مي چر خاند خطي نارنجي و دايره وار دور سرش بوجود ميامد.بعد خيري قليان و چايي عمو شير خان را آماده مي كرد.عمو عمو شير خان هم تقريبن تا قردا صبح كه سر كار مي رفت همه اش خواب بود.
كفتم سلام خيري خانم ! گفت سلام اميد ديشب نيامدي خانه ! صبح هم كه رفتم بازار خريد همسايه ها چيزهايي پچ پچ مي كردند. گفتم خوب چي مي گفتند؟ گفت زبونم لال مي گفتن ديشب اميد تير خورد! سر كار قديري با تير زدش!
گفتم براي چي سر كار قديري بايد منو با تير بزنه ! ...
هيچي نگقت!گفتم يه لحظه صبر كن!
رفتم توي اتاق از توي كيف دستي يه بسته لوازم آرايش در آوردم !گفتم بفرماييد خيري خانم قابل شما را نداره!
گفت اي وا اميد آقات دستت درد نكه!و به سرعت آن را زير چادرش پنهان كرد. و بعد آهسته گفت امشب شير خان شيفت كاريشه! منتظرتم .
سرخ شدم . بدنم داغ شد.گفتم آخه ممكنه من امشب خانه نباشم!گفت اگر نياي نه من نه تو!
راستش از روي عمو شير خان خحالت مي كشيدم. هميشه با من مهر بان بوده. اصلن با همه مهر بان بود. نمي دانم چطور خيري را به زني گرفته بود. در واقع اگر نه حاي پدر بزرگش ولي جاي پدرش بود با قدري اغماض!
تازه شرخان كجا خيري كجا! پير و لاغر و سياه و لندوك و خيري يه ماه پاره تمام .هر چند رفتارش كمي دهاتي وار بود اما جوان و خوشكل و كمي هم سبك سر!
اما بنظرم با هم زندگي خوبي داشتند. هميشه بوي آبگوشت ليمو اماني از اتاقشان فضاي حياط را پر مي كرد.با آن چراغ 3 فتيله آبي رنگ! و هميشه عمو شير خان با يه پاكت ميوه وارد خانه ميشد.اما خوب....
صبحانه اي خوردم بعد هم گفتم الي بيا اينحا كارت دارم شيطونك! بيا ببين چي برات آوردم! سفارشي مخصوص خودت! برو پزش را به دوستات بده.
و بعد هم يه پاكت بزرگ دادم دستش! به اميد اينكه سينما رفتن شب را فرا موش كنه!
پاكت را باز كرد. پر از شكلاتهاي تخته اي كاكايو و چندين نوع خرت و پرت ديگه!
قبل از اينكه دهن باز كنم گفت اما سينما سر جاشه. و موهام را با دستهاش آشفته كرد!
خواهر خل و چل من! باشه.بسه ديكه خوب باشه مي برمت. لابد دو سه تا ا ذازيل ديگه مثل خودت هم همراهته ؟ گفت خوب معلومه ناز ي و مهين و قرشته و ...گفتم د وايسا ! تا هيمنجا بسه! تو مي خواي تمام دختر بچه هاي شاه آباد را دنبال من راه بندازي ببرم سينما! آنوقت مردم چي مي گن!نخير من نيستم!گقت آخه من به اونا قول دادم و نشان مي داد كه داره گريه مي كنه ! اما من مي دونستم اين همه اداها فقط و فقط براي خر كردن منه!
گفتم امكان نداره! من تو محل آبرو دارم. گفت : باشه پس به مامان مي گم او شبهايي كه يواشكي مي ري توي اتاق خي.... و هنوز حرفش تمام نشده قيافه حق به جانبي گرفت و من هم چشم غره اي رفتم و گفتم حالا كه اينطور شد اصلن سينما بي سينما!
اينجا بود كه جدي جدي زد زير گريه!اين ديگه گريه راست راستكي بود!در بين گريه اش بريده بريده گفت آخه همه با پدرشون مي رن سينما خوب .. و دوستاشانو هم مي برن و..دلم از جا كنده شد. سرش را به سينه ام چسباندم نوازشش كردم .گريه ام گرفته بود.الي را به اندازه تمام دنيا دوست داشتم البته نه به اندازه ننه ولي دوستش داشتم. گفتم چشم ميريم سينما اصلن هر چند نفر را هم كه دوست داشتي دعوت كن!امروز همه تون مهمان من . بعد هم با هم مي ريم لب شط بستي مي خوريم خوبه!
آشكارا خوشحال شده بود. حدس زدم قول داده به رفقاش. و وقتي ديده ممكنه نبرمشان فكر مي كرده حسابي پيش آنها ضايع خواهد شد.
ساعت از 10 صبح گذشته بود صبحانه اي خوردم! شانه اي به موهام كشيدم و وبه الهام گفتم من كار دارم اگر ننه پرسيد بگو. رفته بيرون ممكنه براي ناهار هم بر نگردم .
از اتاق كه زدم بيرون الي ضدام زد داداش يادت كه نمي ره تو قول دادي ها! گفتم چشممممممم ! بعد هم بر گشتم و اسكناس 20 توماني گذاشتم كف دستش .پشت چشم نازك كرد و گفت من پول نمي خوام ! گفتم بگير خودتو لوس نكن.
از پيچ كوچه كه گذشتم محسن از رو برو داشت ميامد سلام كرد. و گفت : قرامرز الان دو روزه سراغتو داره مي گيره. نمي دونم چي مي خواد.
گفتم فرامرز ديگه كيه! گفت همون تبعديه!
فرامرز مردي بود حدود 40 ساله با موهاي كوتاه و سبيلهاي بلند و آويخته! مي گفتند تبعديش كردن اصلن بچه بندر انزلي(پهلوي) بود.مهندس الكتونيك.گاهي ديده بودمش! مردي چهار شانه مو قر.هميشه روزنامه اي زير بغلش بود كه كتابي را لاي آن گذاشته بود.كاهي در كافه لاله و گاهي در كنار شط و گاهي هم در كاباره هاي آبادان!
اما هميشه تنها گوشه اي مي نشت و سرش به خواندن گرم بود.هيچ وقت نديده بودم با كسي باشد. هميشه تنها بود.
خيلي از قيافه و نحوه رفتارش خوشم ميامد. اما هميشه هم سعي مي كردم كه با او هم كلام نشم.ما را ترسانده بودند از تبعيدي ها! مي گفتند از اينها بايد ترسيدوآدمهاي خطر ناكي هستند.اما واقعيت اين بود كه من خيلي از او خوشم ميامد . گاهي هم دلم مي خواست با او هم كلام شوم. مي خواستم ببينم در زير اين سيماي مغموم و چهره مردانه و تا حدودي شكسته نسبت به سنش چي پنهان شده.
يكي دو بار هم با او سلام و عليكي كرده بودم و آشنايي در همين حد.
گفتم نگفت چي كار داره.؟
گفت نه هرچي پرسيدم گفت كه با خودت كار داره.ضمنن چندين سفارش هم داريم.چند مشتري پر و پا قرص براي مخمل و ماهوت پول خوبي هم مي دن!حتي يكي شان مي خواست بيعانه هم بده!به تندي گفتم و تو هم گرفتي؟ گفت نه مگه خر شدم! معلومه كه نگرفتم! گفتم خوب كردي!
گفت :فرامرز تبعيدي گفت كه ساعت 11 قهوه خانه مش بماني منتطرته! فلكه دروازه.
گفتم چرا اونجا!گفت نمي دونم .
فلكه دروازه جاي كار گرها و فحله بنا ها بود كه صبح زود آنجا حاظربودند و با ابزارهاي بناييشان منتظر مي ماندند تا كسي كه كار بنايي داشته باشه بياد و يكي دوتا از انها را ببره! آنوقت همه دوره اش مي كردند و با سرو صدا ازهر كس مي خواست زود تر بره .ميوه فروشها ميوه هايشان روي گاري هاي چرخ دار مي فروختند و قمار بازهها و لات و لوتها و جيب برها هما همان اطراف پلاس بودند.زنهاي هر جايي هم منتظر مشتري در گوشه و كنار و ....عربهاي روستايي هم گوسفند و بز مياوردند و در آنجا مي فروختند.
قهوه خونه مش بموني هم در گوشه اي از اين ميدان بود قهوه خانه اي بزرگ كه هميشه پر بود از آدمهاي گوناگون.
و فصاي آن هم هميشه آكنده بود از دود قليان. و سر و صداي مشتريان در فصاي نيمه تاريك چندين پنكه سقفي تلق و تلق با سماجت سعي مي كردند كمي هواي خفه و سنگين آنجا را جا بحا كنند اما چندان موفق نبودند.
فضاي قهوه خانه فقط رماني ساكت بود كه مرشد با صدايي رسا شروع به شاهنامه خواني مي كرد.عصرها غلفله بود ولي آن وقت روز چندان شلوغ نبود.
مرشد روي نيمكتي نشسته بود و چرت مي زد. و پرده سهراب كشان در گوشه اي ويخته ! رستم با آن ريش د و تيكه اش بالاي سر سهراب نشسته بود با پهلوي دريده و خون جاري شده. قيافه سهراب بيشتر به دختر بچه هاي نورسبده با چشمهاي شهلا مي مانست تا به يك پهلوان.
مش بماني اتاقي هم در پشت قهوه خونه داشت براي مشتريان خاص!بساط منقل و وافور و ....
تا چشمم به فضاي نميه تااريك قهوه خونه عادت كرد كمي طول كشيد.در گوشه اي روي تختي نشستم!هنوز ننشسته شاگرد قهوه چي چايي را چلوم گذاشت و گفت آقا اميد قليان كه نمي كشي. گفتم نه رسول جان خودت كه مي داني قليان نمي كشم.
در حال شيرين كردن چايي بودم كه فرامرز آرام و بي صدا كنارم نشست.
سلام كردم به آرامي گفت سلام از ماست.
و احوال پرسي كرد. از مادرم و از خواهرم پرسيدو و اينكه خدا بيامرزه پدرت. از دوستان قديم بوديم.تا زماني كه زنده بود بچه هايي كه به خرمشهر تبعيد مي شدند پشت و پناهشان بود.مشكلاتشان را بر طرف مي كرد. به آنها كمك مالي مي كرد و با لنج انها را قاچاقي فراري مي داد و به كويت مي برد. وقتي كه كشته شد همه ما بي پشت و پناه شديم.
گفتم خدا بيامرزه رفتكانت آقا فرامرز چه كمكي از من ساخته است!؟
اگر كمكي از دستم بر بياد دريغ نمي كنم! گفت مي دانم كه مرد هستي !الحق كه به پدرت رفتي او هم مثل خودت جيگر شير داشت!گفتم راستش من اصلن هم جگر شير ندارم فقط هر طور كه شده مي خوام لقمه اي نان براي مادر و خواهرم در بيارم كه چشمشان به دست ديگران نباشه!
دستي به شانه ام زد و گفت آفرين آفرين.
و متعاقبن هم گفتم به هر حال اگر هم بخواي از اينجا قرار كني من حاظرم فراريت بدم ولي در انطرف آب كسي را نمي شناسم كه بتونه انجا كمكت كنه!اگر هم نياز مالي داشته باشي به قدر وسع حاظرم كمك كنم.
خيلي آهسته گفت نه من كار مهمتري دارم . نمي خوام فرار كنم.
ادامه
+ نوشته شده در شنبه چهاردهم آذر ۱۳۸۸ ساعت 9:32 توسط کی- ها- ن- سین
|